Natuurlijk omvatten onze organen in de Chinese geneeskunde ook de westerse medisch-Adidas Ultra Boost Femme fysiologische functie, maar zien onze organen ook als onderdeel van een holistisch lichaamssysteem waar onze organen meer zijn dan 'alleen maar organen'. Onze organen zijn zeer nauw verbonden met onze emoties, dat is een vorm van expressie van qi. En we weten allemaal dat emoties een groot deel van atletische prestaties zijn. Of gewoon een mens zijn.

Door Chinese geneeskunde als preventief medicijn te gebruiken, kunnen wij sporters onze gezondheid continu optimaliseren, in plaats van alleen te handelen na catastrofaal letsel of ziekte. Pijn en ziekte ontstaan ??wanneer qi om welke reden dan ook geblokkeerd of uit balans raakt. Het maakt niet uit of we weekendwandelaars of professionele hardlopers zijn. Onze lichamen zijn gemaakt om een ??leven lang mee te gaan. Maar we moeten leren hoe we voor dit ene lichaam kunnen zorgen dat ons is gegeven, om ten volle van ons leven te Nike Internationalist Femmegenieten als trail-zusters, dochters, vriendinnen en mensen. Chinese geneeskunde kan ons veel lessen leren hoe we de kwaliteit van ons leven kunnen verbeteren. Het kennen van de kracht achter dit medicijn komt de atletische prestaties ten goede en helpt het herstel na een blessure te versnellen. Maar nogmaals, het is een medicijn dat veel preventie met zich meebrengt. En ik zal zoveel mogelijk met jullie allemaal delen, één orgel en les, tegelijkertijd. Zoek in de tussentijd de dichtstbijzijnde getrainde acupuncturist op voor een "acu-dutje" om te voelen waar de dons over gaat.

We stonden aan de rand van de Grand Canyon om 4 uur 's nachts, rillend in de koele pre-sunrise lucht, en haalden nog een laatste snelle adem uit voordat we het begin van het Bright Angel-pad afdaalden. Het gebeurde. We deden eigenlijk Rim to Rim to Rim. 48 mijl heen en terug, met 22.000 ft hoogteverschuiving onderweg. Ik had nog nooit zoiets geprobeerd, Nike Air Pegasus 83 Mujer en ik wist nog steeds niet zeker of ik er echt klaar voor was. Ik zou zelfs nooit een "offici?le" 50 mijlrace en slechts één 50k lopen. Misschien was ik iets meer bijten dan ik kon kauwen, maar er was nu geen weg meer terug.

Terwijl we ons een weg banen door de zinderende buik van de kloof, kon ik het niet helpen, maar terugdenken aan waar ik een jaar geleden was geweest. Afgelopen mei was ik bijna aan het einde van mijn training voor mijn grootste race van het jaar: de Eagle Up Ultra 24 Hour race. Het was mijn eerste 'grote meisjes'-race sinds ik in de ultrascene stapte en ik had het gevoel dat ik veel moest bewijzen. Ik had talloze uren besteed aan het doorspitten van mijn training en wanhopig geprobeerd de tekenen te negeren die mijn lichaam me stuurde. Ik was zo gefocust op het waarmaken van mijn eigen belachelijk hoge verwachtingen dat ik de schade die ik had aangericht niet kon zien totdat het te laat was. Ik dacht na over hoe dat DNF voelde; de donkere plaatsen gingen mijn gedachten terwijl ik vastzat in de medische tent, niet in staat om te lopen of zelfs te gaan liggen zonder te huilen van de pijn in mijn heup. De verwachtingen die ik mezelf had gesteld, en de enorme hoeveelheid vreugdeloze training die ik mezelf dwong te doen om aan die verwachtingen te voldoen, had mijn geest (en vervolgens mijn lichaam) doen afbreken.

Als voorbereiding op deze poging om de Grand Canyon Rim van Rim naar Rim te laten lopen, had ik mijn vorige training volledig herzien. Mijn intense voorbereiding op Eagle Up had alles behalve mijn liefde voor het rennen gedood. Ik was niet meer aan het rennen en racen omdat het iets was dat ik graag deed, maar omdat ik de overweldigende behoefte voelde om mezelf te bewijzen. Na mijn catastrofale teleurstelling bij Eagle Up, nam ik wat tijd om te proberen me opnieuw te verbinden met de vreugde van het rennen. Ik bracht tijd Adidas Nmd Mens door met wandelen in de bergen, zonder me zorgen te maken over mijn tempo of Strava-complimenten, maar me gewoon te concentreren op het genieten van de ervaring en de schoonheid van de natuur te bewonderen.

Ik keerde terug naar hardlopen door te trainen voor een wegmarathon, met een van mijn laagste kilometrage (en laagste angst!) Trainingscycli ooit. Ik vermeed te serieus te worden over racen en concentreerde me op het gebruik van races als een manier om te communiceren met en de gemeenschapsatmosfeer te waarderen die aanwezig is op trailraces. In plaats van obsessief mijn nauwgezet opgezette trainingsplan voor de Grand Canyon te controleren en opnieuw te controleren en elke aankomende lange termijn te vrezen, rende ik op gevoel (en had overigens meer succesvolle lange runs dan ooit tevoren).